Po śmierci króla Jana III jego małżonka Maria Kazimiera opuściła Rzeczpospolitą i przeniosła się do Rzymu.
W 1699 roku Maria Kazimiera zamieszkała w Pałacu Odescalchich. W murach rezydencji królowa gościła poetów oraz aktorów, a także przyjmowała papieża Klemensa XI. Szczególną opieką otaczała kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika (San Stanislao dei Polacchi) organizowała tam modlitwy, uroczystości religijne spotkania z duchowieństwem i polskimi pielgrzymami oraz hojnie wspierała jego działalność. W świątyni znajdują się liczne pamiątki związane z polską historią, a w okresie pobytu Marii Kazimiery i jej synów kościół stanowił centrum polskiego życia religijnego w Rzymie. W 1702 r. przeniosła się do Palazzo Zuccari, zwanego „Domem Potworów” (Casa dei Mostri), gdzie mieszkała do 1714 r. Uzyskała zgodę na budowę drewnianego mostku nad via Felice – Łuku Królowej (Arco della Regina), który łączył Palazzo Zuccari z ogrodami w Villa Torres, drugiej rezydencji królowej. Mostek był także estradą dla orkiestry podczas organizowanych przez królową koncertów i oper. W 1711 r. na jej polecenie powstało Tempietto – loggia-portyk otwierająca pałac na plac Trinità dei Monti. Budowla, przypisywana Filippo Juvarze, służyła jako loża teatralna dla organizowanych przez królową koncertów i spektakli.
W Rzymie na dworze matki osiadł też w 1708 r. królewicz Aleksander Sobieski. W 1709 r. pod pseudonimem Armonte Calidio wstąpił do rzymskiej akademii Arcadia – zgromadzenia pisarzy, artystów i uczonych. W czasie spotkań arkadyjskich odbywających się w rzymskiej rezydencji deklamował własne poezje, zrealizował kilka spektakli operowych we współpracy z kompozytorem Domenico Scarlattim i scenografem Filippo Juvarrą. Po wyjeździe dworu Marii Kazimierzy z Rzymu do Francji Aleksander pozostał w stolicy, a stan jego zdrowia gwałtownie się załamał. Przeczuwając zbliżającą się śmierć, wstąpił do zakonu kapucynów, co było traktowane przez współczesnych jako odkupienie hulaszczego życia. Zmarł 19 listopada 1714 r. i został pochowany w świątyni kapucynów w krypcie dekorowanej czaszkami i kośćmi przeszło 3500 zmarłych mnichów. Jego nagrobek, ufundowany przez papieża Klemensa XI, stanął w kościele Santa Maria della Concezione przy via Vittorio Veneto. Wykonał go jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy ówczesnego Rzymu – Camillo Rusconi.
Kolejną osobą z rody Sobieskich, która związała część swojego życia z Rzymem była najmłodsza córka Jakuba Sobieskiego, wnuczka króla Jana III – Maria Klementyna. Wyszła za mąż za pretendenta do tronu Anglii, Szkocji, Irlandii i Francji – Jakuba III Stuarta. Do Rzymu zaprosił ich papież Klemens XI, który oddał do ich dyspozycji Palazzo Muti, tytułując oboje katolickimi władcami Anglii, Szkocji i Irlandii. Po urodzeniu drugiego syna opuściła męża i zamieszkała w klasztorze św. Cecylii na Zatybrzu, gdzie poświęciła się modlitwie i ascezie. Choć później pogodziła się z mężem i wróciła na jego dwór w Bolonii, w ostatnich latach życia oddawała się głównie modlitwom i niesieniu pomocy najbiedniejszym. Zmarła w młodym wieku w 1735 r. i została pochowana w podziemiach bazyliki św. Piotra na Watykanie. Nagrobek, na zlecenia papieża, wykonał Antonio Canova.
