Pomorzany
Pomorzany wchodziły w skład majątku rodziny Sobieskich. W miejscowości tej znajdowała się letnia rezydencja króla Jana III.
Parafia i kościół istniały w Pomorzanach już w 1483 r. Była to świątynia drewniana, spłonęła w 1674 r. w wyniku najazdów tatarskich. W 1691 r. Jan III ufundował budowę nowego drewnianego kościoła, który wyposażył go w ozdoby z chorągwi tureckich zdobytych pod Chocimiem oraz dzwon odlany z armat. Jednocześnie król polecił budowę murowanego kościoła.
Rozpoczęto prace fundamentowe, wypalanie wapna i dostarczanie kamieni na ściany kościoła. Budowę wstrzymano w 1696 r. po śmierci Jana III i powrócono do niej w 1748 r. Świątynia została konsekrowana w 1819 r. Nie wiadomo czy budowla uzyskała obecną formę w czasach Jana III pod koniec XVII w., kiedy rozpoczęto kładzenie fundamentów, czy w 1748 r., kiedy wzniesiono mury do wysokości okien. Obiekt został wykończony na początku XIX w. w dwóch fazach budowlanych. Pierwsza przypada na lata 1806–1808, gdy wyprowadzono mury do pełnej wysokości i przykryto ją prowizorycznym dachem, druga na lata 1812–1816, kiedy położono sklepienia. Budowę tej ostatniej fazy dokończył architekt Ignacy Aprile.
Kościół jest zbudowany na planie krzyża łacińskiego, którego ramiona tworzą dwunawowe prezbiterium i jednonawowe prezbiterium z trójkątną absydą i transeptem, w którym umieszczono dwie kaplice – św. Józefa i Niepokalanego Poczęcia Marii Panny. Kościół nakrywa dwuspadowy dach z sygnaturką.
Kościół przetrwał I i II wojnę światową bez większych strat. Został zamknięty w latach 50. XX w. i pozostawał opuszczony do 1990 r. Wówczas został zwrócony miejscowej społeczności katolickiej.
